Miejski Dom Kultury w Stalowej Woli ma 70 lat. Jubileusz był bez uroczystości, obiekt jest remontowany

- 70 lat. Ogrom wspomnień, wzruszeń, przyjaźni i twórczych przedsięwzięć. 9. listopada 70 lat temu rozpoczęliśmy działalność. Od samych początków naszego domu kultury najważniejszym jest rozwijanie pasji artystycznych mieszkańców Stalowej Woli – stwierdził dyrektor MDK Marek Gruchota.

Z okazji jubileuszu powstał krótki film ze wspomnieniami członków zespołów artystycznych. Natomiast prezentem dla domu kultury na jego 70 – lecie jest opracowanie profesora Waldemara Baraniewskiego przybliżające postać Hanny Szwemin – Pater, autorki projektu budynku MDK oraz 18 innych obiektów w Stalowej Woli. - Dotychczas bardzo niewiele wiedzieliśmy o naszej architektce. MDK jest na tropie odzyskiwania swej przeszłości... - stwierdził dyrektor Gruchota.

W opracowaniu profesora Baraniewskiego czytamy: „Monumentalny gmach wzniesiony na planie odwróconej litery T, utrzymany jest w powściągliwych formach redukcyjnego klasycyzmu. Jego forma nawiązuje do wzorców opracowywanych w początku lat pięćdziesiątych dla budynków domów kultury. W kontekście podobnych realizacji z tego czasu budynek jest wyjątkowo okazały i ciekawie wykończony. Analizując jego architekturę Małgorzata Omilanowska stwierdza, że „dzięki tym środkom wyrazu budowla zyskała na monumentalności, stając się jedną z najefektowniejszych, a zarazem najlepszych realizacji socrealistycznych wzniesionych w miastach średniej wielkości w Polsce.”

Budowlę wznoszono w latach 1950-1952, a oficjalnie otwarto 9 listopada 1952 roku. Kompozycja całego założenia, monumentalne podkreślenie sylwetki budowli i powściągliwe formy architektury o dobrych proporcjach i skali, to bez wątpienia istotne walory zakomponowanej przez Hannę Szweminową budowli. Jej dodatkową wartością jest znakomite wykończenie wnętrz i zaskakująca w swej skali i poziomie artystycznym dekoracja sali widowiskowej. Obszerne wnętrze otoczone na wysokości drugiej kondygnacji obiegającym całą salę balkonem, wyposażone jest w scenę teatralną i dekorowane płaskorzeźbionym fryzem. Forma architektoniczna budowli oraz jej dekoracja była analizowana i interpretowana na różne, często ahistoryczne sposoby.42 Jej kształt – plan odwróconej litery „T” – to dość częsta forma wśród proponowanych typowych projektów domów kultury. Był wynikiem połączenia dwóch form prostokątów obejmujących funkcjonalnie wnętrza mniejszych pomieszczeń i dużej sali widowiskowej. Jakiekolwiek nawiązania do form architektury sakralnej w takiej realizacji i w tamtych czasach, są bezpodstawną fantazją.

Podobnie rzecz się ma z treściami ideowymi dekoracji sali widowiskowej. Jej treści związane są z funkcją sali. Fryz nad sceną przedstawia alegorie muzyki (instrumenty muzyczne, chłopiec grający na flecie), tańca (postaci tancerek), teatru (maski teatralne), ale też bardziej „zideologizowane” przedstawienia: pracy i obfitości (kobieta ze snopkiem), powszechności oświaty (dziewczynka i chłopiec z książką i instrumentami muzycznymi). Fryz w bocznych partiach sali jest artystycznie swobodniejszy i złożony ikonograficznie. Łączą się w nim alegoryczne symbole sztuk: muzyki (nuty), malarstwa (paleta i pędzle), architektury (kolumny), filmu (taśma filmowa), z wyobrażeniami o charakterze industrialnym (związanym ze Stalową Wolą) oraz programem heraldycznym. To wyjątkowy w takim kształcie element dekoracji.

Wśród motywów floralnych znalazły się herby miast polskich i godło państwowe. Wybór miast jest znaczący. To z jednej strony polskie miasta „historyczne”, z drugiej „ stolice ziem odzyskanych”. Herby po obu stronach sali układają się w pary: Szczecin, Gdańsk, Warszawa, godło państwowe, Wrocław, Poznań, Kraków, godło państwowe. Dopełnieniem dekoracji są medaliony portretowe umieszczone na parapecie balkonu, przedstawiające wybitne postaci polskiej kultury. 19 medalionów ozdobionych liśćmi akantu przedstawia: Aleksandra Fredrę, Władysława Reymonta, Karola Szymanowskiego, Zygmunta Noskowskiego, Henryka Wieniawskiego, Stefana Jaracza, Stefana Żeromskiego, Bolesława Prusa, Juliusza Słowackiego, Adama Mickiewicza, Fryderyka Chopina, Stanisława Moniuszkę, Wojciecha Bogusławskiego, Marię Konopnicką, Mieczysława Karłowicza, Elizę Orzeszkową, Władysława Żeleńskiego, Jana Kochanowskiego i Jana Matejkę”.